Depresja podczas ciąży
Kobiety ciężarne w depresji stają przed trudnym wyborem związanym z nieleczoną depresją oraz używaniem leków antydepresyjnych. Nowy raport amerykańskich naukowców próbuje pomóc lekarzom i pacjentom porównać ryzyko i korzyści różnych opcji leczenia.
Na podstawie przeglądu istniejących badań The American College of Obstetricians and Gynecologists (ACOG) i American Psychiatric Association (APA) przedstawia rekomendacje w leczeniu kobiet w okresie ciąży.
Depresja u kobiet w ciąży jest częstym zjawiskiem –od 14 do 23 procent kobiet ciężarnych doświadcza symptomów depresji. W 2003 roku około 13% kobiet zażywało leki antydepresyjne.
„Depresja u kobiet ciężarnych często nie jest diagnozowana i leczona, częściowo z powodu bezpieczeństwa” stwierdza główny autor raportu, Ann Yonkers, profesor Uniwersytetu Yale. „Mamy nadzieję, że raport będzie źródłem dla lekarzy, którzy dbają o kobiety ciężarne mające duże ryzyko wystąpienia zaburzeń depresyjnych”
Zarówno objawy depresji jak i stosowanie leków antydepresyjnych w ciąży związane są z negatywnymi konsekwencjami dla noworodka. Dzieci urodzone przez kobiety z depresją mają większe ryzyko drażliwości, mniejszej aktywności i uwagi, słabej ekspresji mimiką. Depresja i jej objawy są także związane ze zmianą wzrostu płodu i krótszymi okresami ciąży. Mimo, że dostępne badania pozostawiają jeszcze pytania bez odpowiedzi, niektóre z nich wskazują jednak, że pewne wady rozwojowe płodu, wady serca, płuc, nadciśnienie oraz zmniejszona waga urodzeniowa mogą być związane ze stosowaniem leków antydepresyjnych podczas ciąży.
Rozpoznanie depresji u kobiet w ciąży może być trudne, ponieważ jej objawy przypominają te związane z samą ciążą, jak zmiany nastroju, poziomu energii i apetytu. Kobiety z depresją częściej narażone są na słabą opiekę prenatalną i powikłania w czasie ciąży, takie jak nudności czy wymioty, a także na korzystanie z narkotyków, alkoholu i nikotyny.
Według raportu, niektóre pacjentki z łagodną lub umiarkowaną depresją można leczyć psychoterapią (indywidualną lub grupową) w monoterapii lub w skojarzeniu z lekami. Omówiono schematy leczenia w typowych scenariuszach:
Kobiety planujące o zajście w ciążę.
-W wypadku kobiet biorących leki ze słabą depresją lub bezobjawową depresją przez ostatnie 6 miesięcy lub dłużej, korzystne może okazać się przerwanie leczenia. Przerwanie leczenia jest jednak nieodpowiednie w wypadku historii wielokrotnej, powtarzającej się depresji (lub psychoz, choroby afektywnej dwubiegunowej, innych chorób psychicznych wymagających leczenia farmakologicznego lub prób samobójczych)
-Kobiety z próbami samobójczymi w historii lub innymi zaburzeniami psychicznymi należy kierować do psychiatry na intensywne leczenie.
Kobiety w ciąży przyjmujące obecnie na leki na depresję
– Kobiety stabilnie psychicznie, które wolą przyjmować leki, mogą to zrobić po konsultacji z psychiatrą w celu omówienia zagrożeń i korzyści
– Kobiety, które chciałyby przerwać leczenie mogą spróbować terapii lekami przejściowymi, jeśli nie występują żadne objawy, w zależności od ich historii leczenia. Kobiety z nawracającą depresją pomimo leczenia medycznego, mogą zastąpić je psychoterapią, lub zastosować psychoterapię jako uzupełnienie do farmakoterapii
– Kobiety z ciężką depresją (próby samobójcze, niezdolność funkcjonalna, utrata masy ciała) powinny kontynuować farmakoterapię. Jeżeli pacjentka odmawia leczenia, powinna być zastosowana obserwacja i terapia alternatywna.
Kobiety w ciąży nie przyjmujące leków na depresję
– Psychoterapia może być korzystna dla kobiet, które wolą unikać leków antydepresyjnych.
– W wypadku kobiet, które wolą przyjmować leki, powinny zostać poddane ocenie zagrożenia i korzyści wynikające z wyboru leczenia, w tym takie czynniki jak stadium ciąży, objawy, historia depresji i innych warunków oraz okoliczności (np. czy jest palaczem, czy występują trudności z przybraniem na wadze).
Wszystkie kobiety w ciąży.
– Niezależnie od okoliczności, kobieta z objawami psychotycznymi lub myślami samobójczymi powinna natychmiast trafić do psychiatry w celu leczenia.
Źródło:
American College of Obstetricians and Gynecologists
American Psychiatric Association
